ජීවිතය, ශරීරය කිසි විටෙක තමාට හිමිවූවක් නොවේ. නෙක සුවඳින් ඔපවත් කළද වෙෙවාරණ වස්ත්ර වත දැවටුවද,විච්චූරණ සායමින් රැළි ගැහුණු හම පිරියම් කර ලප කැළැල් මකා ගත්තද දිනෙක සියල්ල අතැර මේ නවා තැනින් නික්මෙන්නට සිදුවේ. අාශාවෙන් පොදි බැන්ද රුපියල් ශත වලින් ප්රාණය තව ටිකක් වත් මිලට ගැනීමට කිසිවෙකුට හැකියාවක් නැත. දිවා රෑ නොතකා උපයන වස්තුව කොතරම් නම් නිස්සාර වූවක්ද?
     අප සංසාර ගමනේදී නවතින නවාතැනෙහි සිය සුඛවිහරණය සඳහා උචිත පරිසරයක් ගොඩ නැඟීමෙහිලා නොයෙක් ක්රියාවන්හි නිරතවේ. මිලමුදලින් විනා සැප විදීමට අන් මඟක් නැතැයි සිතනා මිනිසා මුදල් පසුපස හඹායයි.මනුෂ්යත්වය අමු අමුවේ මරා දමයි.පස් කම් සැපතින් ජීවිතය සොයයි. පන්සිල් පෑල දොරින් පලායද්දී අගාධයේ හුදකලාවූ මිනිසා නිවනින් අෑතට අැදීයයි.
අප සියල්ලෝම සසරෙහි අතරමං වී අැත.ධර්මය අධර්මය,යුක්තිය අයුක්ති උඩුයටිකුරු වී අැත.
මා මෙහිදී අවධානය යොමු කරන්නේ ප්රාණ ඝාතය පිළිබඳවයි.